Tingin ng mga bobong kapitbahay ko p*ta daw ako. Nagpapagamit, binabayaran. Sabi nila ako daw ang pinakamaganda at pinakasikat sa aming lugar noon. Ang bango-bango ko daw, sariwa at makinis. Di ko nga alam kung sumpa ito, dahil dito naletse ang kinabukasan ko.
Tara makinig ka muna sa kwento ko, yosi muna tayo.
Alam mo, maraming lumapit sa akin, nagkagusto, naakit. Ang hirap pag lahat tingin sa iyo virgin eh. Tinanggap ko naman silang tao, bakit kaya nila ako ginago? Masakit alalahanin, iniisip ko na lang na kase di sila taga rito, siguro talagang ganoon. Tatlong m*lilibog na foreigners ang namyesta sa katawan ko, na-rape daw ako.
Sa tatlong beses akong nagahasa, ang pinakahuli ang di ko malimutan. Parang maski di ko ginusto ang mga nangyari, hinahanap-hanap ko siya. Tinulungan niya kasi akong makalimutan yung mga sadistang Hapon at Kastilaloy. Kasi, ibang-iba ang hagod niya. Umiikot ang mundo ko sa tuwing ginagamit niya ako. Ibang klase siya mag-sorry, lalo pa at kinupkop niya ako at ang mga naging anak ko.
Parating ang dami naming regalo- may chocolates, yosi, at ano ka...may datung pa! Nakakabaliw siya, alam kong ginagamit niya lang ako pero pagamit naman ako nang pagamit. Sa kanya namin natutunan mag-Ingles, di lang magsulat, ha! Magbasa pa! Hanggang ngayon, sa tuwing mabigat ang problema ko, siya ang tinatakbuhan ko. 'Yun nga lang, lahat ng bagay may kapalit. Nung kinasama ko siya, guminhawa buhay namin. Sosyal na sosyal kami.
Ewan ko nga ba, akala ko napapamahal na ako sa kanya. Akala ko tuloy-tuloy na ang kasiyahan namin, yun pala unti-unti niya akong pinapatay. Sa dami ng lason na isinaksak niya sa katawan ko, muntik na akong malaspag. Ang daming nagsabi na ang tanga-tanga ko. Patalsikin ko na daw. Sa tulong ng mga anak ko, napalayas ko ang animal pero ang hirap magsimlula. Masyado na kaming nasanay sa sarap ng buhay. Napkahirap dahil nasanay na kami sa ginhawa at sarap.
Ang di ko inaakala na ang mismong mga anak ko ang tuluyang sisira sa akin. Napakasakit na tanggapin na malinlang. Akala ko makakakita na ako ng magiging kasama ko sa buhay sa mga ahas na ipinakilala ng mga anak ko. Hindi pala. Ang tanga ko talaga. Binugaw ako ng sarili kong mga anak kapalit ng kwarta at pansamantalang ginhawa na nais nilang matamasa.
Wala na akong nagawa dahil sa sobrang pagmamahal ko sa aking mga anak. Wala akong ibang yaman kundi ganda ko. Pinagamit ko na lang ng pinagamit ang sarili ko, basta maginhawa ko na lang ang mga anak ko. Usap-usapan ako ng mga kapit-bahay ko. May nanghihinayang, namumuhi at naawa. Puta na kasi ang magandang tulad ko.
Alam mo, gusto ko na sanang tumigil sa pagpuputa kaso ang laki talaga ng letseng utang ko eh. Palaki pa nang palaki. Kulang na kulang. Paano na lang ang mga anak ko naiwan sa aking punyetang puder? Baka hindi na ako balikan at bisitahin ng mga nag-abroad kong mga anak. Hindi na importante kung laspagin man ang ganda ko, madama ko lang ang pagmamahal ng mga anak ko. Malaman nila na gagawin ko ang lahatpara sa kanila. Sa tuwing titingin ako sa salamin, alam ko na maganda pa rin naman ako. Meron pa din ang bilib sa akin. Napapag-usapan pa din. Sa tuwing nakikita ko ang mukha ko sa salamin, nakikita ko ang mga anak ko. Tutulo na lang ang mga luha ko ng di ko namamalayan. Ang gagaling nga ng mga anak ko, namamayagpag kahit saan sila magpunta. Mahusay sa kahit anong gawin. Tama man o mali. Proud ako sa kanila. Kaso, sila, kabaligtaran ng nararamdaman para sa akin.
Sa dami ng mga anak ko, ilan lang ang may malasakit sa akin. May malasakit man, nahihilaw. Ni di nga ako kinikilalang ina. Halos lahat sila galit sa isa't isa. Walang gustong magtulungan, naghihilahan pa. Ang dami ko nang pasakit na tinitiis pero wala nang sasakit pa nung sarili kong mga anak pa ang nagbugaw sa akin. Kinapital ang laspag na ganda ko. Masyado silang nasanay sa sarap ng buhay. Minsan sa pagtingin ko sa salamin, ni hindi ko na nga kilala ang sarili ko.
Dadating na naman ang pasko, sana maalala naman ako ng mga anak ko. Ilang buwan pa, magbabagong taon na. Natatakot ako sa taong darating. Ngayon pa lang, usap-usapan na ang sunod-sunod na pagbubugaw ng ilan ng mga anak ko. Sana may magtanggol naman sa akin, ipaglaban naman nila ako. Gusto kong sumigaw:
"INA NINYO NAMAN AKO! MAHALIN NIYO NAMAN AKO!"
Salamat ha, pinakinggan mo ako.
Ay sorry, di ko pala nasabi...
PILIPINAS nga pala ang pangalan ko.
Tara makinig ka muna sa kwento ko, yosi muna tayo.
Alam mo, maraming lumapit sa akin, nagkagusto, naakit. Ang hirap pag lahat tingin sa iyo virgin eh. Tinanggap ko naman silang tao, bakit kaya nila ako ginago? Masakit alalahanin, iniisip ko na lang na kase di sila taga rito, siguro talagang ganoon. Tatlong m*lilibog na foreigners ang namyesta sa katawan ko, na-rape daw ako.
Sa tatlong beses akong nagahasa, ang pinakahuli ang di ko malimutan. Parang maski di ko ginusto ang mga nangyari, hinahanap-hanap ko siya. Tinulungan niya kasi akong makalimutan yung mga sadistang Hapon at Kastilaloy. Kasi, ibang-iba ang hagod niya. Umiikot ang mundo ko sa tuwing ginagamit niya ako. Ibang klase siya mag-sorry, lalo pa at kinupkop niya ako at ang mga naging anak ko.
Parating ang dami naming regalo- may chocolates, yosi, at ano ka...may datung pa! Nakakabaliw siya, alam kong ginagamit niya lang ako pero pagamit naman ako nang pagamit. Sa kanya namin natutunan mag-Ingles, di lang magsulat, ha! Magbasa pa! Hanggang ngayon, sa tuwing mabigat ang problema ko, siya ang tinatakbuhan ko. 'Yun nga lang, lahat ng bagay may kapalit. Nung kinasama ko siya, guminhawa buhay namin. Sosyal na sosyal kami.
Ewan ko nga ba, akala ko napapamahal na ako sa kanya. Akala ko tuloy-tuloy na ang kasiyahan namin, yun pala unti-unti niya akong pinapatay. Sa dami ng lason na isinaksak niya sa katawan ko, muntik na akong malaspag. Ang daming nagsabi na ang tanga-tanga ko. Patalsikin ko na daw. Sa tulong ng mga anak ko, napalayas ko ang animal pero ang hirap magsimlula. Masyado na kaming nasanay sa sarap ng buhay. Napkahirap dahil nasanay na kami sa ginhawa at sarap.
Ang di ko inaakala na ang mismong mga anak ko ang tuluyang sisira sa akin. Napakasakit na tanggapin na malinlang. Akala ko makakakita na ako ng magiging kasama ko sa buhay sa mga ahas na ipinakilala ng mga anak ko. Hindi pala. Ang tanga ko talaga. Binugaw ako ng sarili kong mga anak kapalit ng kwarta at pansamantalang ginhawa na nais nilang matamasa.
Wala na akong nagawa dahil sa sobrang pagmamahal ko sa aking mga anak. Wala akong ibang yaman kundi ganda ko. Pinagamit ko na lang ng pinagamit ang sarili ko, basta maginhawa ko na lang ang mga anak ko. Usap-usapan ako ng mga kapit-bahay ko. May nanghihinayang, namumuhi at naawa. Puta na kasi ang magandang tulad ko.
Alam mo, gusto ko na sanang tumigil sa pagpuputa kaso ang laki talaga ng letseng utang ko eh. Palaki pa nang palaki. Kulang na kulang. Paano na lang ang mga anak ko naiwan sa aking punyetang puder? Baka hindi na ako balikan at bisitahin ng mga nag-abroad kong mga anak. Hindi na importante kung laspagin man ang ganda ko, madama ko lang ang pagmamahal ng mga anak ko. Malaman nila na gagawin ko ang lahatpara sa kanila. Sa tuwing titingin ako sa salamin, alam ko na maganda pa rin naman ako. Meron pa din ang bilib sa akin. Napapag-usapan pa din. Sa tuwing nakikita ko ang mukha ko sa salamin, nakikita ko ang mga anak ko. Tutulo na lang ang mga luha ko ng di ko namamalayan. Ang gagaling nga ng mga anak ko, namamayagpag kahit saan sila magpunta. Mahusay sa kahit anong gawin. Tama man o mali. Proud ako sa kanila. Kaso, sila, kabaligtaran ng nararamdaman para sa akin.
Sa dami ng mga anak ko, ilan lang ang may malasakit sa akin. May malasakit man, nahihilaw. Ni di nga ako kinikilalang ina. Halos lahat sila galit sa isa't isa. Walang gustong magtulungan, naghihilahan pa. Ang dami ko nang pasakit na tinitiis pero wala nang sasakit pa nung sarili kong mga anak pa ang nagbugaw sa akin. Kinapital ang laspag na ganda ko. Masyado silang nasanay sa sarap ng buhay. Minsan sa pagtingin ko sa salamin, ni hindi ko na nga kilala ang sarili ko.
Dadating na naman ang pasko, sana maalala naman ako ng mga anak ko. Ilang buwan pa, magbabagong taon na. Natatakot ako sa taong darating. Ngayon pa lang, usap-usapan na ang sunod-sunod na pagbubugaw ng ilan ng mga anak ko. Sana may magtanggol naman sa akin, ipaglaban naman nila ako. Gusto kong sumigaw:
"INA NINYO NAMAN AKO! MAHALIN NIYO NAMAN AKO!"
Salamat ha, pinakinggan mo ako.
Ay sorry, di ko pala nasabi...
PILIPINAS nga pala ang pangalan ko.
Napulot lang sa Filipino ni Ma'am Bron. :D
Happy Birthday nga pala, Kuya!
Music: New Found Glory - The Glory of Love
1 ang nagtaka:
Thank you for re-posting my article.
Still pandering on your hunger for a true sense of NATIONALISM.
If you wish to get updates on the upcoming "Minsan may Isang Puta" short film entry by Urban Tribe's Sarah Roxas @ the "Ganap na Babae"-search for the NEW WOMAN Director, you are most welcome to join us - HERE's TO A BETTER PHILIPPINES!
JOIN US > http://www.facebook.com/pages/Minsan-may-Isang-Puta/359475606984?v=wall "Minsan may Isang Puta" was originally published in April 30, 2004 @ Peyups.com and at 2010, it is still finding it's way to blog sites, fora, search engines and now on film.
Post a Comment